Over vogels en duinen

Vanmorgen om 7.30 uur pick up voor de boottocht naar de Ballestaseilanden. Die liggen ongeveer 20 km uit de kust. Wonen enorme vogelkolonieen, zeeleeuwen, pinguins. En de poep die daar wordt geproduceerd wordt geoogst. Schijnt hele goede mest te zijn. De geur is heel penetrant. Ditte kreeg ook nog wat druppels van een kwak op haar broek. Na de boottocht direct door naar het busstation. Daar was onze bagage al opgegeven. Check check dubbelcheck. Wat een chaos kan het zijn op zo'n klein busstation. Niets staat aangegeven. Nul structuur. We houden vooral in de gaten of onze bagage wel in de goede bus gaat. Na een rit van een uur door de woestijn zien we in de buurt van Ica veel fruitplantages. Er schijnt 80 m onder de grond water te zitten dat wordt gebruikt voor irrigatie. Ook hier weer chaos als een aantal mensen in Ica uitstapt (wij ook), die dan vervolgens natuurlijk hun bagage moeten hebben. Dat wordt niet vooraf in de laadruimte een beetje gesorteerd, dus het duurt even eer je je koffers te pakken hebt. Carin had in de tussentijd een taxi geregeld. Ditte hield vast aan 15 soles (hij wilde 20) en voor de prijs reden we naar Villa Jazmin. Ligt in een beveiligde wijk. De rest van Ica ziet er niet uit als dat je denkt 'ik ga hier een beetje rondlopen'. Vandaag zien we voor het eerst de zon (25 graden). Carin relaxt bij het zwembad, Ditte in bed. Om half 4 bestellen we een taxi die ons naar Huachachina brengt, een groene oase in de woestijn. Ziet er idyllisch uit op een plaatje (google maar eens) maar onder de palmbomen gaat een groot verkeersinfarct schuil. En gassen, heel veel autogassen. Van taxi's en buggy's. Met die buggy's kun je een tour door de zandduinen maken. Nou, dat hebben we geweten. In het begin was het niet chill. We werden op een gegeven moment maar in een buggy gestopt, want kennelijk kwam die van ons niet opdagen of zo. De buggy bleek vervolgens niet goed te werken. Toch weer aan de praat (we stonden al op een stijle helling in de zandduinen) en vervolgens liepen we vast. Carin was er al helemaal klaar mee. Toen kwam er een lege buggy voorbij, waar wij allemaal (9) in mochten overstappen. Dat was een hele verbetering. Maar wat reed die vent hard en je wilt niet weten hoe stijl dat soms naar beneden en omhoog gaat. Serieus de 70-80 graden haalt het wel, alsof je in een achtbaan naar beneden stort. Op een hoog duin zij we uitgestapt. In de achterbak lagen sandboards. Overigens zag je in je oase winkels met ski's, skischoenen en skistokken. Echt bizar. Ditte ging op de buik op een plank recht naar beneden. En aan de overkant weer omhoog geklommen en weer naar beneden. Carin en nog een dame gingen met de chauffeur mee en die dook met de buggy zo het duin af. Het was net geen 90 graden, veel scheelde het niet. Een hartverzakking! Na het surfen de zonsondergang gezien en nog foto's van de oase kunnen maken. Weer terug in de oase een taxi gepakt. Prijs afgesproken (12 soles), maar de man wist ons hotel niet te vinden. Carin herkende op een gegeven moment de omgeving en wist hem er naartoe te leiden. Tijdens de rit verhoogde hij de prijs naar 15 soles (dat begrepen wij wel, al spreken we geen woord Spaans, maar tellen kunnen we inmiddels. no way vonden wij!). De hoteleigenaar (een Belg) stond ons bij. Het gaat natuurlijk nergens over (nog geen euro verschil). Van de hoteleigenaar begrepen dat we voor de rit vanaf het busstation niet meer dan 6 soles hadden hoeven betalen. En wij al trots dat we het op 15 soles hadden afgemaakt.
's Avonds gaan we het hotelterrein af op zoek naar een restaurant een paar honderd meter verder. We kunnen het niet vinden en de beveiliging weet het ook niet. Dan duiken we maar een trattoria in.
Lima lijkt al heel ver weg in de tijd. Zitten nu 200 km zuidelijker.