Terug in Peru: Puno

Net voor vertrek naar de busterminal komen we erachter dat er drie busterminals zijn in La Paz. Gelukkig komen we er snel achter welke we moeten hebben en een jongen van het hotel houdt op de drukke weg een taxi voor ons aan. Het bleek vlakbij. Pff. Zou je toch nog te laat komen terwijl je alle tijd had! De bus blijkt een oud barrel te zijn en geen toilet aan boord. Dat zijn we niet gend. De reis naar Puno (aankomst 21.00 uur in de avond) is zeven uur! We begrijpen dat we in Copacabana (niet die van Brazilie, maar gelegen aan de zuidkant van het Titicacameer) moeten overstappen op een andere bus. We duiken nog snel een toilet in op de busterminal.
De bus klimt La Paz uit naar El Alto (je weet wel die voorstad van La Paz) en daar blijken we op een groene hoogvlakte uit te komen. Wat een verademing: groen! Die kleur hebben we in geen tijden gezien. We zien gras en hier en daar eucalyptusbomen. Al vrij snel zien we het meer. Het is 165 km lang en 60 km breed. Op z’n diepste punt 174m is ons verteld. Af en toe is de weg opgebroken en dan gaat de bus net zo makkelijk een stukje over de onverharde weg. Op een gegeven moment stop de bus aan de rand van het water: we moeten eruit. De bus gaat op een soort vlot/bak om het meer over te steken. Wij gaan op een boot. Heel speciaal en een bizar gezicht die bus op dat vlot. We rijden verder naar Copacabana. Een leuk plaatsje aan het Titicacameer. Beetje hippie-achtig. We wachten op de hoek met onze bagage, want onze volgende bus rijdt zo voor begrijpen we. We kopen snel wat toast en chips, want geen diner vanavond voor ons. Gelukkig is dit weer een moderne bus met oplader en stoelen die naar achteren kunnen. Ook veel beenruimte. Het wordt inmiddels donker. Bij de Boliviaanse grens moeten we de bus uit en ons uitreisstempel halen. Dan te voet de grens over naar de Peruaanse immigratie voor een inreisstempel. De bus komt ons achterna. Voordat we weer mogen instappen controleert de chauffeur elk paspoort of het stempel erin staat. Om 21.00 uur zijn we in Puno en met een taxi zijn we zo in ons hotel.
Er ligt een brief klaar van de lokale touroperator: we worden morgen (vandaag dus) om 7.00 uur opgehaald voor de dagtrip op het Titicacameer. Carin heeft een slechte nacht, want gierende honger.
Om 6.00 uur in de ochtend ziet ze een andere mail waarin staat dat we naar een ander hotel moeten voor de pick up. Huh? Gelukkig spreekt de man bij de receptie goed Engels. Hij belt even en we worden gelukkig in ons eigen hotel opgehaald. Er zit hier nog een Nederlands stel met een dochter die ook mee gaan. We zijn in totaal met circa 14 mensen, ook nog een jonger Nederlands stel. Leuk om van elkaar te horen waar je bent geweest/naar toe gaat.
Het Titicacameer is het hoogst gelegen bevaarbare meer ter wereld. Het ligt op 3.800m hoogte. In het meer liggen een aantal drijvende rieteilanden gebouwd van totorariet door de Uros. Zij vluchtten voor de Inca’s en bouwden op het water hun nieuwe onderkomen. Ze leven van visserij en toerisme. We varen naar één van de eilanden. Hier wonen vijf families. We krijgen uitleg van hoe de eilanden worden gebouwd. Heel interessant. Echt alles is van riet: het eiland zelf, de huisjes, de keukens en de boot die ze gebruiken om te vissen. We mogen alles bekijken en varen ook nog een stukje met de boot mee. Zo’n boot gaat 1,5-2 jaar mee. Het geraamte bestaat uit plastic flessen, zo’n 2.000. Ze doen er vijf maanden over om die te verzamelen, dan nog 1 maand nodig om te bouwen. Er zijn ook scholen op bepaalde eilanden. We horen dat in Bolivia alleen de basisschool verplicht is. Op die school leren ze het Spaans, thuis spreken ze een lokale taal (Aymara of Quechua). Als ze hun behoefte moeten doen, gaan ze met hun boot naar het riet en doen het daar. Als vader/moeder of een verliefd stel privacy willen pakken ze ook de boot.
Na Uros varen we naar Taquille, een groot eiland met 2.500 bewoners. Prachtig eiland ook en mooie uitzichten. De mannen breien hier hun eigen mutsen. Zit een hele traditie achter. Leuk om te horen hoe de klederdracht in elkaar zit. Hoe mooier je muts hoe groter de kans op een vrouw. De schoonfamilie moet de muts keuren: als je er water in doet mag het er niet doorheen sijpelen. Hoe ze dat voor elkaar krijgen? Door de vijfde naald waar ze mee breien steeds door hun vette haren halen (dan wassen ze 2 maanden hun haar niet wordt ons verteld) en dat vet maakt dat de muts waterdicht wordt.
We varen naar een schiereiland voor de lunch. Die wordt op een speciale manier bereid: ondergronds. Forel, kip, aardappelen, groenten. Vooraf quinoa-soep. Op de terug weg in de boot krijgen we een glaasje Pisco aangeboden (soort jenever). Met of zonder soda erbij. 13 willen met soda, één zonder: Ditte. Tja je bent student in R’dam of niet. @ Thom: dit was zeker 1,5 shotje. Gelukkig drinkt ze het niet helemaal op, veel te sterk op deze hoogte.

We gaan vroeg eten en liggen vroeg op bed. En nog even appen natuurlijk met ons jongste familielid: Jinte is geboren op Aruba! Dochter van Mark en Simone. Kleindochter van mijn broer Edwin. Mijn moeder is dus overgrootoma geworden! Het gaat goed met ze gelukkig. Als we thuis in NL zijn gaan we snel met ze facetimen.

Morgen weer vroeg op (6.15 uur) voor de bus naar Cusco. De laatste fase van onze reis brengt ons naar Machu Picchu. We hebben er zin in!