Ons grootste avontuur...

Ola lieve trouwe lezers, we hebben nog een nabrander voor jullie. Deze gaat over ons grootste avontuur dat we bewust geheim gehouden hebben om niemand ongerust te maken.

Tijdens onze prachtige tour naar Colca Canyon op donderdag 9 augustus is Carin in Chivay op de markt ‘gerold’. Geldbuidel foetsie met geld, passen en vooral: paspoort! Nog een rondje over de markt gelopen, maar niet meer gevonden. Onze gids Miguel heeft Carin gelijk geholpen met aangifte bij de politie. Politiebureau was op 10 m afstand van de parkeerplek van onze bus. Hoe toepasselijk. Heel fijn: we kregen toegang tot zijn internet. Op de gang in het politiebureau konden we alle passen blokkeren. Was nog niets opgenomen.
Tja en hoe dan verder want zaterdag 11 augustus zouden we afreizen naar het zuiden richting Chili. Ditte had gelukkig bankpas en studenten creditcard dus financieel zat het op zich goed. Carin kon haar funden vanaf haar ING.

Communicatie vormde de grootste uitdaging: geen internet, zwak internet, berichten gaan niet weg/komen niet binnen. Telefoonverbinding wel/niet of valt weg als je net eindelijk een Nederlandse mevrouw van de ambassade aan de telefoon krijgt. Hoe fijn is dat als je iemand in je moerstaal kunt spreken!
Diezelfde donderdagavond nog hadden we formulieren van de ambassade binnen en info over wat te doen.
We hadden al gezien dat er een consul in Arequipa zat, dat was op zich handig, want daar kwamen wij de volgende dag weer aan.
Ditte had die donderdagavond knetterende hoofdpijn. Vermoedelijk niet zozeer van de hoogte maar van de spanning. Met een ibuprofen ging het gelukkig over.
Carin zette de wekker in de nacht om 2.00 uur om met Nederland te kunnen bellen: Riksja Travel en met de verzekering. Tot 4.00 uur bezig geweest (deels buiten in de kou gezeten, want receptie was dicht) want in polis stond verkeerd alarmnummer. Echt heel slecht. De SOS-dienst kon ook niet zeggen wat we wel/niet mochten uitgeven. Zouden ze achteraf beoordelen. Lekker zeg! Wat een hulp. Niet meer geslapen de rest van de nacht.

Inmiddels wisten we dat er twee opties waren: een laisser passez via de consul, dus te verkrijgen in Arequipa, maar daarmee kon Carin Peru uit, naar Chili en Bolivia, maar niet meer terug Peru in. En dat moest wel voor het 4e blok van onze trip: Machu Picchu wilden we voor geen goud missen.
Of een nieuwe paspoort aanvragen, duurt 5-10 werkdagen. Probleempje.
Eerst Chili en Bolivia afgezegd, want moesten in Peru blijven. Wat dan doen met 9 extra dagen in Peru? Reisbureau kwam met suggestie van jungletrip ten noorden van Lima (vliegen). Zagen we niet helemaal zitten, maar goed.
Toen kwam de oplossing van de ambassade die ons reisschema van Carin hadden ontvangen: kom naar Lima maandag 13/8 om 9.00 uur. Dan krijg je laisser passez waarmee je naar chili en bolivia kunt EN we vragen nieuw paspoort aan. Dat krijg je dan als je in La Paz (Bolivia) bent op 20/8, uh op zijn vroegst. Klein gokje dus. We hadden eventueel in La Paz nog een paar dagen speling, maar dan moesten we Titicacameer/Puno overslaan. Dat was dan maar zo, als het zo ver zou komen. Hier hadden we de meeste vrede mee. Het was nl. geen optie om vanuit Arequipa ons 4e blok Peru gelijk af te maken, want dan zouden we te vroeg bij Machi Picchu zijn en dat kon niet worden verzet. Had dat gekund, dan waren we gewoon een week eerder klaar geweest met onze reis, en een week eerder naar NL terug gekomen.
Goed, zodra er weer bereik was reisagent Maria weer gebeld: Chili en Bolivia gaan toch door. Zij wilden dan wel confirmatie dat Carin maandag 13/8 haar papieren zou hebben. Hebben we afgegeven. Christy van de ambassade had gezegd dat de laisser passez op 13/8 zou worden verstrekt.
Terug in Arequipa laten we vast pasfoto’s maken. Tja welk formaat kies je dan om te laten voldoen aan de Nederlandse eisen? We besluiten twee formaten te nemen, zitten we altijd goed.

Volgende hobbel: hoe komen we straks vanuit Lima nog op tijd in San Pedro de Atacama (in Chili) om de trip naar de Boliviaanse zoutvlaktes te kunnen meemaken. Per bus konden we al optellen dat dat niet haalbaar was. We hadden maar 2 reisdagen beschikbaar.Vliegen hadden we uitgevonden kon vanaf Lima naar Santiago de Chili en dan overstap naar Calama, dat ligt op 100 km van San Pedro. Vandaar zou reisbureau dan transport moeten regelen. Hoe kom je aan internet om te kijken naar beschikbare vluchten? Uiteindelijk zijn we op de stoep gaan staan voor een van de restaurants waar we hadden gegeten om hun wifi te kunnen oppikken. Stonden we daar met onze mobieltjes. Ditte vond een vlucht maandag 13/8 om middernacht, aankomst Calama 8.00 uur in de ochtend. Maar: met haar studenten creditcard kon zij de betaling niet doen vanwege de limiet. Dus: Edwin gemaild, geld naar hem overgemaakt en gevraagd of hij zaterdagochtend (het was nu nacht bij hem) de boeking te doen. Om 4.00 uur ’s nachts belt Edwin ons wakker. Vlucht is weg of inmiddels 1.000 dollar duurder. Zo, dat gaat snel. Besloten tot een vlucht dag later, waarmee we uiteindelijk enkele uren voor de start van onze Bolivia-trip zouden aankomen. OK, net op tijd. Carin kon niet meer slapen, want groot risico, bij de minste vertraging zouden we te laat aan komen. Edwin gebeld of het was gelukt. Goed nieuws: hij had (voor een godsvermogen) via Vliegtickets.nl toch een ticket op maandag middernacht kunnen boeken, zodat we 24 uur voor aanvang Bolivia trip zouden arriveren. Hoera! Konden we zelfs de excursie naar de Maanvallei nog doen.

Nog een hobbel: Ditte had Thom inmiddels aan het werk gezet voor de bus naar Lima, want daar moesten we naar toe om maandag om 9.00 uur bij de ambassade te kunnen verschijnen. Was online niet (meer) beschikbaar. Pfff. Wij zaterdag om 8.45 uur per taxi naar Cruz del Sur busterminal in Arequipa voor tickets. Hoera: bus van 21.00 uur, aankomst Lima zondag 14.00 uur. Reisbureau had voor zondagavond hotel voor ons in Lima geboekt. Gelukkig bus met dezelfde slaapstoelen die we eerder hadden en Ditte kon betalen met haar mastercard (scheelt weer cash!). Was ook nog spannend of ze de kopie van het paspoort van Carin (wat ze gelukkig had!!) met de politie-aangifte zouden accepteren. Je moet nl. altijd je paspoort laten zien voor die busritten. De dame begon te bellen (o jee!!), maar het was okee. Pffff.

Het klinkt allemaal eenvoudig wellicht als je het leest, maar het waren 36 zeer enerverende uren: wat kunnen we, wat willen we en dat er een weekend aan kwam (ambassade en reisagent niet beschikbaar) , de tijdsverschillen met NL, was allemaal ook niet handig . Het moest voor vrijdag 18.00 uur duidelijk zijn wat we gingen/konden doen, omdat anders geen enkele optie meer te regelen was. We hadden dus zo’n beetje 24 uur om alles op een rijtje te krijgen.

Goed wij maandag om 9.00 uur in Lima naar de ambassade. Aardige begripvolle Nederlandse vrouw, formulieren invullen, betalen en een kwartiertje wachten en YES we hadden de laisser passez. We wandelen nog wat door Lima en Ditte besluit naar de kapper te gaan. Er gaat een stuk van haar haar af, dat was ook de bedoeling, maar de bob-lijn die ze wilde zat er toch echt niet in. Nou ja, dat komt thuis wel. Het kortere haar staat haar goed.
Ditte bestelt een Uber voor het vliegveld, maar kennelijk zijn wij met een gewone taxi erheen gegaan. Bij aankomst wil de chauffeur betaald krijgen. Maar wij hadden al via de Uber-app betaald! Ditte had nog zo aan de chauffeur gevraagd of hij van Uber was en dat had hij bevestigd. Ditte houdt voet bij stuk, jammer dan, we gaan niet dubbel betalen en we lopen de terminal in.

Inchecken op het vliegveld van Lima met de laisser passez. De dame van de incheckbalie kent het document niet, moet een supervisor bij komen. Gelukkig we mogen door. We moeten nog wel bij Migratie (voor de douane) het inreisstempel van Peru opnieuw halen. Dat is belangrijk voor Chili. Na veel gedoe (want ook op het vliegveld geen mensen die Engels spreken) vinden wij het. Eerst betalen, dan naar een volgend loket. Na 20 minuten krijgt Carin de stempel van 4 augustus in haar Laisser passez. Op naar Chili!

Komen we midden in de nacht aan in Santiago de Chili. Douane. Spannend. Douanier bekijkt Laisser passez van Carin. Kent hij niet. Ze heeft volgens hem een visum nodig. Huh? Komt een leidinggevende bij. Die deelt deze conclusie. Carin zegt dat dat niet nodig is volgens de ambassade (ja je moet wat zeggen toch?). Er wordt telefonisch contact opgenomen met de volgende leidinggevende. En eindelijk: ze mag door, we zijn in Chili! Terwijl we naar de gate lopen voor de aansluitende vlucht naar Calama (100 km van San Pedro de Atacamba) hebben we het over onze bagage. Ditte meent dat die automatisch doorgaat naar de volgende vlucht. Lopen we net langs de bagageband en wat ligt daar op: onze koffers! Pfff, zouden we bijna doorgevlogen zijn zonder koffers. Goed we checken weer in en landen na een nacht zonder slaap om 8.00 uur in Calama. Daar krijgen we een VIP-transfer naar San Pedro, geregeld voor ons door de lokale touroperator. Aardig! We komen rond 10.00 uur aan in onze possada. Nog op tijd voor de maanvallei-toer van die middag. We liggen weer op ons (reis)schema, maar zijn wel doodop en beginnen dus in niet al te goede conditie aan de 3 daagse tour over de Antiplano in Bolivia.

Op vrijdag komen we aan in La Paz, daar zou Carin’s nieuwe paspoort moeten aankomen. Zolang ze dat niet heeft kan ze niet terug naar Peru! De planning was maandag. Die dag zouden we al moeten doorreizen naar Puno, dat zou dus sowieso niet lukken. Maandagochtend zoeken we telefonisch contact met het consulaat. Geen gehoor, grrr. Mail gestuurd. In de ochtend naar Maanvallei. Bij terugkomst gelijk weer bellen, de tijd dringt! Ons reisprogramma moet worden omgegooid. Er wordt opgenomen. Mevrouw spreekt geen woord Engels (hoe is het mogelijk bij een consulaat). Gelukkig is er een Ernesto die Engels spreekt en ons het 06-nummer geeft van de consul. Die hebben we snel aan de lijn. Hij gaat checken. Na 5 minuten het verlossende telefoontje: het paspoort is er! We gaan er die middag snel heen en informeren ook het reisbureau. We moeten alleen de volgende ochtend nog naar de Migratie voor het inreisstempel van Bolivia. Gelukkig mochten we het Laisser passez meenemen, maar moesten we ook weer gaan inleveren bij het consulaat, want dat mag je niet houden. Dus dinsdagmiddag konden we alsnog door met de bus naar Puno. Gevolg dat we niet twee, maar slechts een dag in Puno zijn geweest en niet bij een lokale familie hebben kunnen slapen. Het zij zo.

De busreis van La Paz naar Puno was dan toch weer spannend bij de douane van zowel Bolivia als Peru. Aan Peruaanse zijde werd extra lang naar Carin’s paspoort gekeken. Gelukkig hadden we kopie oude paspoort en Laisser passez kopie bij de hand. We kwamen erdoor en de rest is geschiedenis!

Dag allemaal, dank voor jullie reacties en lieve berichten. We spreken elkaar ongetwijfeld weer in Nederland.
Adiós