Altiplano (Bolivia)

Lieve allemaal, wat hebben wij drie fantastische (maar koude en zware) dagen gehad op de Altiplano (hoogvlakte) van Bolivia. Het begon al avontuurlijk. In alle vroegte weg en nog geen 5 minuten buiten San Pedro stonden we stil. Wij gingen over in een andere bus, bagage bleef in onze ‘oude’ bus (gaat dat wel goed???) en je weet niet waarom, want je spreekt geen Spaans. Bleek dat het had gesneeuwd in de Andes en dat de weg naar de grens met Bolivia niet overal goed begaanbaar was wegens ijsvorming. Ze gingen nadenken wat te doen. Huh? Enfin, na een half uur haalt de chauffeur een klaptafeltje tevoorschijn en staat er in een mum van tijd een ontbijt klaar, keurig kleedje over tafeltje. Mooi hoor, in alle vroegte (en kou) lekker ontbeten met brood, avocado, kaas, cake, koffie, thee.
Even later ging de weg weer open. De busjes scheurden om het hardst wie het eerst bij de Boliviaanse grens was. Daar leek het althans op. Bij de grens gingen 3 busjes tegelijk een soort garage in, deur dicht en dan alle passagiers stempels halen. Uiteindelijk kwamen we op een grote parkeerplaats waar de jeeps klaar stonden. Wij waren met 12, dus 2 jeeps. En dan maar even wachten of je ‘oude’ busje met jouw bagage ook komt. Gelukkig! Alles werd vervolgens op de jeep onder zeil vastgezet, alleen je rugzak in de auto. Wij zaten met Jess en Scott (wonen in London, mid 20) en met Julian en Alexandra (begin 30, wonen in Spanje, komen uit Italie en zijn moeder is Nederlandse, we hadden dus een tolk!!!).

De Altiplano is een hoogvlakte van ongeveer 180.000 km2 op de grens van Bolivia, Argentinie en Chili op ongeveer 4.000m boven zeeniveau, omringd door vulkanen van over de 6.000m. Weinig water, wel lagunes die erg zout zijn. Elk half uur stoppen we wel ergens. Laguna Verde (groen door hoge concentratie van lood, zwavel, arsenicum en calcium, water altijd vloeibaar, ook bij extreem lage temperaturen) en Laguna Blanca (bevroren, zout). Warmwaterbronnen, waar wij besluiten niet in te gaan vanwege onze eerdere ervaringen en de nog hogere hoogte. Vervolgens de geisers bij Sol de Manana op 4.850 m!
En dan komen we aan bij een onooglijk gebouw dat ons onderkomen voor de nacht blijkt te zijn. Met z’n zessen op een kamer. Er is plek voor zo’n 24 mensen. In totaal 2 wastafels voor alle gasten en 3 wc’s (altijd zorgen dat je een rol wc-papier bij je hebt!). We krijgen een heerlijke lunch geserveerd. Koud, overal koud. Echt 3 broeken, truien, 2 jassen, handschoenen en muts, echt nodig!
Na de lunch weer de jeep in naar de vlakbij gelegen Laguna Colorada, rode meren (door plankton en algen) waar 30.000 flamingo’s leven, drie verschillende soorten. We lopen hier 45 minuten langzaam rond (hoogte!) en Carin wordt overmand door emotie. Zó gru-we-lijk mooi en dat we dat samen mogen beleven!
De avondmaaltijd was simpel: soep. Dat kunnen ze hier wel maken! We werden nog vermaakt door twee kleine meisjes, waarschijnlijk dochters van de uitbater. Ze zongen een liedje voor ons.
We maken ons allemaal het meest druk over de slaapzakken die we willen huren, want ’s nachts is het onder nul. Ditte en Carin besluiten er 4 te huren (kost geen drol), ieder 2. En dan nog 4 dekens, onze eigen katoenen zak (dank Mark voor de tip), en 2-3 broeken aan, 3-4 shirts, truien etc. Om 20.30 uur lagen we allemaal onder de wol. Een aantal hadden flink last van hoogteziekte. Carin en Ditte voelden hun hoofd ook wel, maar het was niet te gek. Carin had wel een slechte nacht, viel bij Ditte mee. En de kou viel overigens ook mee, maar als je dan om 7.00 op staat!
Op dag 2 verlaten we het Eduardo Abaroa reservaat en rijden we door de Siloli woestijn, zien rotsformaties, gekleurde meren (ook weer flamingo’s), zie weer van die konijnen (naam Chincilla’s weten we nu) en rijden over de Chiguana zoutvlakte naar San Juan. Een piepklein dorpje in de middle of niks, waar we ook slapen. Luxe hoor: samen op 1 kamer én je kon tegen betaling een warme douche nemen. Jullie begrijpen wie het eerst onder de douche stond: Ditte. Glunderend kwam ze er weer onder vandaan. Avondeten weer met elkaar aan tafel. Soep, lekker, met brood. En we juichen om de kip met patat! En er stond een fles rode wijn op tafel. Daarvan hebben we maar een paar slokjes genomen, want alcohol is niet verstandig op deze hoogte. We kregen de optie om op dag 3 de zonsopgang op de Uyuni zoutvlakte mee te maken, maar dan wel om 5.00 uur vertrek. Dus op dag 2 ging om 20.00 uur het licht uit. Allebei best goed geslapen.

Einddoel van deze 3 daagse tocht is de zoutvlakte van Uyuni, zo groot als 1/3 van Nederland, spierwit op 3.650 m boven de zeespiegel. Tja je raast daar gewoon met je jeep overheen, geen wegen. De helft van de wereldvoorraad lithium ligt onder deze zoutvlakte. Maar Bolivia wil niet meewerken aan de winning (alle grote automerken zijn geinteresseerd vanwege de electrische auto’s), omdat er eerder grondstoffen als tin, zilver, goud, olie en gas in Bolivia zijn gewonnen en het land desondanks een van de armste is gebleven. Bolivia wil het zout zelf winnen, maar getwijfeld wordt of ze dat in voldoende grote hoeveelheden kan.
Wij zien dus de zon opkomen terwijl we staan op een onmeetbaar grote witte vlakte. Wauw. Wel heel koud. Op de achterbak van de jeep staat het ontbijt klaar. We gaan vervolgens naar cactuseiland, officieel Isla Pescadores. Een eiland in die witte zee. Het eiland telt 5.000 cactussen, ze groeien 1 cm per jaar. We krijgen 45 minuten voor een rondwandeling. Daar maken we gebruik van. Wat indrukwekkend en vermoeiend ook!
Dan rijden we door en komen onder meer bij een zouthotel, die ook op de route Dakar-Bolivia lag. We lopen even over de toeristenmarkt van Colchani (waar zout wordt gewonnen voor menselijke consumptie). Overigens krijgt de andere jeep nog een lekke band midden op de zoutvlakte. Gelukkig was er een reserveband aanwezig. We passeren ook de spoorweg van Chili naar Bolivia, die gebruikt wordt voor transport van de mineralen. Die spoorweg heeft Bolivia gekregen van Chili als doekje voor het bloeden. In hun laatste oorlog heeft Chili namelijk het enige kleine stukje kuststrook van Bolivia afgepakt. Een korte stop vlakbij Uyuni bij een trein-kerkhof. Hier staan hele treinstellen weg te roesten, dat wil wel lukken met dat zout en die wind.
We lunchen in een nieuw pandje(best onwerkelijk) ergens aan de rand van Uyuni. Er is daar internet (3 dagen niet gehad) dus iedereen zit met zijn neus in zijn telefoon. En je kunt opladen!
Dan rijden we naar het centrum van Uyuni waar we bij de reisorganisatie onze koffers mogen stallen. Het is rond 14.00 uur en onze bus naar La Paz gaat pas om 22.00 uur. Uyuni is een wat onduidelijk dorp met verharde en onverharde wegen. We zitten op terrasjes en lopen wat rond. Om 18.00 uur gaan we eten. Kennelijk zijn de restaurants eraan gewend dat er toeristen op 1 maaltijd en wat drankjes blijven zitten tot circa 21.00 uur vanwege de nachtbussen. Wij dus ook. We eten met twee Engelse meisjes die in de andere jeep zaten. Carin had begrepen dat het kantoor van de reisorganisatie tot 21.00 uur open zou zijn, maar volgens die meisjes ging het om 18.30 uur dicht. Stress! Carin rent de hoek om naar het kantoor: dicht, donker en ziet alleen onze twee koffers nog binnen staan…. Ze ziet een mevrouw van twee panden verder en vertelt wat er aan de hand is. Mevrouw begrijpt het probleem (wellicht maken ze het vaker mee?) en belt het telefoonnummer dat op de deur staat. De eigenaar neemt op en zal er binnen 5 minuten zijn om het kantoor open te maken. Hij is er inderdaad snel en Carin sleept de twee koffers mee naar het restaurant. Waar Ditte zich afvroeg waar Carin bleef! Jongens wat een stress was dat. Achteraf om gelachen, het is goed afgelopen. Om 21.00 uur lopen we door donkere straten (beetje luguber) naar het busstation. Dat hadden we die middag al verkend. Lijkt niet op de Cruz del Sur-busstations die we kennen van Peru. Onooglijk klein kantoortje en we hadden geen ticket, zouden mee kunnen op vertoon van ons paspoort. Nou, dat was toch nog even spannend. Voor de bagage kregen we stickers, de man bij de deur van de bus moest toch wel weer even goed nadenken, want deze dames hadden inderdaad geen tickets. Gelukkig we kwamen mee. En ook weer een verwarmde bus, halve ligstoelen. De reis naar La Paz duurt 9 uur en we slapen 8 uur als roosjes ondanks het gesnurk om ons heen. Om 7.00 uur komen we aan in La Paz. Daarover later meer.