Vancouver

Het lijkt wel of we vandaag twee dagen in één geleefd hebben. Vroeg op, rond 6.00 uur en om 7.15 weggereden uit Whistler. We vervolgen de Coast-to-Cariboo route. Dit laatste deel wordt ook de Sea-to-Sky route genoemd, omdat je vanuit de bergen (sky) naar de Pacific Oceon (sea) rijdt. We zien de Pacific een paar km voor Horseshoe Bay. We gaan hier zelf over twee dagen met de ferry naar Vancouver eiland.
Bij Vancouver is het plan om eerst in het centrum bij de cruise terminal onze bagage te droppen en dan de camper af te leveren. We kunnen nl. pas v.a. 15.00 uur in ons appartement. We missen één afslag, maar niet getreurd, met dank aan de TomTom kwamen we precies voor de cruise terminal uit. En nu? We rijden de parking maar in, maar ja, we zijn te hoog. Iemand leidt ons naar de busparking. Nee we komen niet om in te checken voor de Volendam, het cruiseschip van de Holland Amerika Lijn dat hier ligt. We komen onze bagage een paar uur droppen. Gelukkig mogen we even op de busparking staan en inderdaad er is een bagage stalling. Carin had dit gelezen op internet. 28 Can. dollar lichter rijden we naar Delta, waar we na 2.681 km afscheid nemen van onze camper, nadat we propaangas bijgevuld hebben (moest vol afgeleverd). Het onderhoudslampje brandt nog steeds!
Een taxi brengt ons naar het dichtstbijzijnde station van de Skytrain/Canadalijn en die brengt ons naar Vancouver City. We stappen uit vlakbij Robson Street. Op naar het visitor center dat daar moet zitten volgens de plattegrond die we van Hans en Gelske al meegekregen hadden. Maar die is verouderd, want het visitor center is verhuisd naar de Waterfront. Niet getreurd, want Robson Street is dé winkelstraat van Vancouver. We vinden Vancouver toch een vreemde stad. Best veel hoge flatgebouwen, meest woningen of kantoren, maar dan verder alleen laagbouw. Dus ook de winkelstraten max. 1 verdieping. Niets daar tussenin. Best vreemd.
Halverwege de middag lopen we terug naar de cruise terminal, halen de bagage op en pakken een taxi naar 1198 Pender Street, want daar zouden we de sleutel van ons appartement moeten afhalen. Het blijkt een coffeeshop. Huh? Maar het klopt. Ze hebben daar een KeyCafe. Carin heeft in NL al een account met pincode moeten aanmaken en kan daarmee ter plekke inloggen en de dame achter de counter overhandigt ons de sleutel. De taxi wacht op ons en brengt ons naar 1450 West Georgia Street 1102. Hij weet ons te melden dat dat betekent: 11e etage. Oké dan weten we dat ook weer. De lift brengt ons snel naar de 11e en we betreden ons appartement. Een bank! Een tv! Een bed! Een badkamer! Toch wel lekker hoor na twee weken camper. En snel wifi. We blijven een uurtje lekker hangen.
Maar de dag is nog niet voorbij. Ditte heeft thuis al kaarten besteld voor een wedstrijd van de Vancouver Canadians, baseball, in The Nat, zoals het stadion wordt genoemd. Schijnt het walhalla voor baseball te zijn hier. Wedstrijd begint om 19.05, dus einde middag eten we wat in Robson Street en gaan per Skytrain en bus naar het stadion dat naast Elisabeth Park ligt. Gooien we na de Skytrain onze kaartjes weg, komen we in de bus, hadden we die kaartjes ook daar kunnen gebruiken. Weten wij veel? Net weggegooid mijnheer. Hij gelooft ons en we mogen zonder te betalen mee.
We komen bij het stadion met onze print van de aanschaf en ja hoor, in de kaartenbak op naam van Kleiweg staan onze toegangskaarten. Op de tweede rij in wat volgens ons de persbox is. Veel mensen met laptop en grote camera’s. We komen het stadion binnen en lopen tegen een muur van gebakken-boter-geur. Walgelijk. Allemaal van de popcorn en gesmolten kaas. Iedereen loopt er te wreten (sorry, geen ander woord voor). We vinden snel onze plaatsen en het gaat beginnen. Mét volksliederen van Canada en Amerika wel te verstaan. Met de hand op het hart, uit volle borst. We zien het aan. De tegenstander Boise Hawks blijkt uit Idaho te komen. Ze spelen 5 avonden tegen elkaar en reizen dan weer door naar de volgende wedstrijd. Deze avond blijkt uitverkocht, het zijn echte cracks. jammer voor de Canadians, maar de Amerikanen komen op voorsprong. Een wedstrijd bestaat uit 10 beurten, maar na de vijfde (we zijn1,5 uur verder) houden we het voor gezien. Het is eigenlijk best saai, want ze slaan maar zelden raak. Maar wel leuk om te hebben meegemaakt. Wij terug naar de bus, die toch nog lang op zich laat wachten. Carin wil betalen met een 20 dollar biljet. „We only take coins dear” (alleen met munten betalen). Ja, die hebben we niet. We mogen gaan zitten en de chauffeur roept om of iemand die twee ladies kan helpen met wisselen. We krijgen van een medepassagier zelfs twee bustickets in de handen geduwd en Carin geeft haar al het muntgeld dat ze heeft (komt iets tekort). Wat een onwijs aardige mevrouw!
Vanaf het station in het centrum lopen we terug via Robson Street want Ditte heeft daar een Frozen Yoghurt gespot, daar heeft ze een wandeling voor over. We genieten ervan, inmiddels is het donker en zijn we doodop.
‚ Thuis’ gekomen ploffen we op de bank en genieten van het uitzicht. Carin hoort een whatsapp binnenkomen. Van Simone! Die is vroeg op. In Nederland is het inmiddels volgende dag 7.00 uur. Carin probeert het even via de FaceTime. Simone zag er natuurlijk niet UIT (ha ha) want net uit bed. Wat leuk om zo contact met elkaar te hebben!
Jullie begrijpen: het was een dag met vele indrukken.
We hebben ook nog wat foto’s geupload van de afgelopen twee dagen.

Bij de Art Gallery op Robson Square staat overigens een kunstobject van Douglas Coupland, zijn eigen hoofd in steen. Met de bedoeling dat het een interactief sociaal project is. Voorbijgangers worden uitgenodigd om het uitgekauwde kauwgom erop te plakken. Het kunstobject heet dan ook Gumhead. Als je erbij staat komt de zoete walm van kauwgom je tegemoet!