Machu Picchu

Een kort verslag vanaf het vliegveld in LIma in afwachting van onze vlucht naar Panama.

De avond voor ‘de grote dag’ ging het echt niet goed met Ditte. Tintelende handen, ook boven haar mond, die buikpijn. Na het eten snel terug naar ons hotel Munay Punku, waar in de kleine hal twee stellen zaten waarvan Carin wist dat het Nederlanders waren. Toch even gevraagd of zij medische kennis hadden. Zij waren er snel uit dat Ditte hoogteziekte heeft. Tintelende handen, buikpijn zijn bekende verschijnselen. Dat stelde ons gek genoeg gerust. Vooral van haar handen waren we geschrokken.
De volgende ochtend vroeg op naar de trein. Die Nederlanders bleken ook tot onze groep te horen plus een vader met zoon (21) en dochter (20). De trienreis was al fantastisch. Wat een natuur. Grote ramen, ook boven zodat je uitzicht had op de besneeuwde toppen van de Andes. Na ongeveer een uur in de trein stopte deze in ‘nergensland’ bij km-paal 104. Daar gingen wij eruit en met onze gids op pad. Het was een prachtige maar zware tocht. Totaal 11 km, waarvan de eerste vijf km behoorlijk stijl omhoog. Eerlijk is eerlijk: Carin moest op een gegeven moment haar rugzak afstaan aan de gids. Het was echt te zwaar. Ze vond het lastig om te doen, maar de anderen in de groep moedigden haar aan het te doen. Dus het laatste uur naar boven heeft Carin zonder rugzak kunnen lopen en dat scheelde aanzienlijk. Hoe Ditte het heeft volgehouden met die buik begrijpt Carin nog steeds niet. Het was allemaal fantastisch mooi. We gingen lopen rond 9.00 uur en rond 13.30 waren we ‘boven’ en was het tijd voor lunch. We knabbelden maar wat, echt lekker was het niet en Ditte nam de twee zakken chips die we zelf in onze rugzakken hadden gestopt.
Daarna was het ruim een uur naar de Zonnepoort vanaf waar je voor het eerst Machu Picchu ziet. Kort daarvoor nog de 90 monkey steps. Stijle treden waar je handen en voeten voor nodig had. Toen we bij de Zonnepoort aankwamen kregen we allemaal een ‘high five’ van Marco dat we het hadden gered. Aankomen was het belangrijkste zei Marco steeds, niet hoe snel je er bent. Bij aanvang had hij gezegd dat we 50% kans hadden dat we Machu Picchu zouden zien liggen. Wij zaten aan de goede kant van de 50%. Wat een geweldig gezicht om daar die verborgen Inca-stad te zien liggen. Veel foto’s gemaakt. Er hing een enorme donderwolk en we hoorden het onweer al bij het laatste stuk lopen. Net nadat we de laatste foto’s hadden gemaakt barstte het los. Nat kwamen we aan bij de bus die ons naar Aguas Calientes bracht, een klein dorpje onder Machu Picchu waar de hotels zijn.
We waren wat onaangenaam verrast toen we ’s avonds hoorden dat we de volgende dag als groep naar binnen moesten bij Machu Picchu. Iedereen wilde bij zonsopgang (3.30 uur in de rij gaan staan gedurnde 1,5 uur!), maar dat zagen wij echt niet zitten vanwege Ditte. Ja dat is dan wel heel vervelend. Ze boden aan dat we dan om 5.00 uur zouden worden gehaald, dan konden we alsnog aanhaken. Toen wij om 4.30 uur wakker werden van de wekker, kon Ditte het echt nog niet opbrengen. We hebben dus ge-smst dat we niet meegingen. Heel jammer, maar wel verstandig. We konden ermee leven. Het was wel een dagje hangen, want pas rond 14.30 ging de trein terug naar Ollantaytambo en vandaar met z’n allen in een busje terug naar Cusco. Daar aangekomen werden wij als laatsten zo’n beetje ‘gedropt’ omdat het busje volgens de chauffeur niet in ons straatje (heel smal) kon komen. Ja, daar waren wij het niet mee eens. Toen heeft hij een taxi aangehouden (en betaald) die ons alsnog naar ons hotel Apu Huascaran bracht. Daar aangekomen, zien we zo’n zelfde busje bij ons hotel rijden. Het kon dus best.
’s Avonds nog heerlijk gegeten met voor Carin de laatste Pisco Sour. Om 21.00 uur ging het licht uit, want de wekker stond op 3.45 uur, want om 4.15 uur taxi naar het vliegveld voor de lange terugreist via Lima-Panama-Frankfurt naar Amsterdam. We hebben er zin in!

Er volgt nog een spannend 'finale-verslag' van wat wel ons grootste avontuur was!