Slecht idee...

We slapen hier als ossen. Ditte vanmorgen tot zelfs 10.30 uur toen moest ze eruit komen. Tijdens het ontbijt besloten dat we naar de schoonheidssalon zouden gaan. Ditte voor gezichtsmassage, Carin voor pedicure. Heerlijk! Vervolgens naar het strand om richting Kuta te lopen. We zijn bij Legian blijven steken en hebben er een restaurant voor de lunch gezocht. Terug gekomen hadden we nog een uur voordat we naar Uluwatu zouden vertrekken. Nog altijd geen water, maar wij wilden graag (en moesten heeeeel nodig) ons haar wassen. We kregen een sleutel van een van de drie gastenkamers waar kennelijk wel water is. Een douche in het toilet, maar goed we konden wassen. Enfin wij klaar voor de trip naar de tempel, zonsondergang, Kecak dans en diner op het strand. Wat een slecht idee!!! Helaas spreken Indonesiers je nooit tegen, want ze hadden ons natuurlijk moeten zeggen dat je op dit tijdstip van de dag er ruim 2 uur over doet om 20-25 km af te leggen. Niet normaal. We waren pas rond 18.00 bij Uluwata, net op tijd voor zonsondergang, maar er waren geen tickets meer voor de dans. Geen probleem, die pakken we in Ubud mee volgende week. Wij komen terug van de tempel. Uhh waar is de chauffeur. Honderden auto's en dito chauffeurs... We waren met haast uit de auto gelopen en de chauffeur had ons de warung aangewezen waar hij zou gaan zitten. Nou, daar zat-ie niet. Uhh. Geen telefoon, laat staan een telnr, geen adres van het hotel, geen naam van de chauffeur. Hoe dom kun je zijn? We hadden in de auto nog een diepgaand gesprek over levenservaring gehad. " Nou mam, waar blijf je met je levenservaring' , merkte Ditte terecht op. Na 10 min. zagen we hem: onze sopir. Wat waren we blij. Toen (uiteraard) weer de file in naar Jimbaran. De chauffeur kon het restaurant eerst niet vinden. Verkeerde file, terug de oude file weer in. Enfin we komen aan. Krijgen tafeltje op 20-30m van de zee. Heel mooi, dat wel! Carin zoekt een levende krab uit. Die ze vervolgens met normaal bestek moet oppeuzelen en moet kraken met een notenkraker (in het donker!!). Ditte had iets met noodles.... Aan ons tafeltje verschenen 4 muzikanten in klederdracht. "Where you from?" Belanda! En ja hoor: zij speelden Venus van Shocking BLue. Is dat lied 40 jaar oud? Heel attent van de heren.
We zouden door het restaurant worden terug gebracht. Wat denk je? Transport was net weg. Maar ze regelden in 5 min. alsnog transport. Waarschijnlijk gewoon iemand opgebeld, die ons met prive auto naar Seminyak terug reed. Uiteraard ook in een lange file. We hebben (echt waar, we overdrijven niet) ruim 4 uur in de auto gezeten tussen 16.00 en 22.00 uur. We hebben ons maar in de buurt van het hotel laten afzetten, want we dachten dat die chauffeur ons achteraf straatje toch niet zou vinden. Laatste paar straatjes dus zelf in donker gelopen. Onze 2 hindernissen (een zwarte en witte hond) verroerden zich niet. En zo zaten we rond 22.30 uur dit verslag te schrijven. Wat een avontuur.