Zaterdag 23 juli naar Coffee Bay

Met pijn in het hart nemen we afscheid van Prana Lodge. Stralende dag, maar het blijft koud. Onze zomerkleding ligt nog altijd ongebruikt in de koffer. We doen rustig aan en vertrekken rond 10.15 uur. Vandaag een rit van 4 uur. Terug naar de N2. We gaan over de rivier de Kei en komen in de streek Transkei (over-de-kei). Heuvelachtig landschap, geen bossen, gele graslanden (geen groen te bekennen bijna) en over het landschap lijkt wel confetti te zijn gestrooid. Overal pastelkleurige huisjes, geel, groen, blauw, roze, oranje. Meest rechthoekig, maar op een gegeven moment ook rond met rieten dak. Op de punt van het dak een autoband als bliksemafleider. In Buttersworth gooien we de tank maar weer even vol, je weet nooit wanneer de volgende komt. Een drukte van jewelste. Het is zaterdag. Iedereen doet boodschappen. Het leven is op straat. We zitten echt in zwart Afrika. We rijden door Qunu, het geboortedorp van Mandela. Het schiet goed op vandaag. Het is rustig, de N2 is een goede weg. Op dit stuk ook steeds een goede vluchtstrook naast ons. Altijd prettig. We kunnen goed ‘ door-blazen’. Een km of 20 voor Mthatha verlaten we de N2. De laatste 75 km over de R349 richting Coffee Bay. Carin geniet van deze weg, want we rijden door dorpjes, huizen langs de weg. Ook veel schapen, geiten, koeien, honden die steeds langs de weg lopen en ook af en toe oversteken. We tellen onderweg zo 3-4 dode honden op en langs de weg. Liggen daar gewoon te liggen. We stoppen in een dorpje waar het ook weer een drukte van jewelste is. Markt, winkeltjes, verkoop op straat. Carin stapt uit en loopt een rondje over de markt, maar blijft in de buurt van de auto (waar Ditte blijft zitten want vertrouwd het buiten niet). Koopt een paar sinasappels. Pracht gezicht al die koopwaar. In Coffee Bay is het hotel snel gevonden. Er is er nl. maar eentje. Mooi gelegen aan de Indische Oceaan, nog steeds de Wild Coast. Prachtige kust. Hotel is weer ‘ back to basics’ na de luxe van Camp Figtree en Prana Lodge. Kamers sterk verouderd en vooral de badkamers. Lopen hier veel ‘ big mamas’ rond die amper vooruit komen, zo niet ‘ in de achteruit stand staan’ . Gaat allemaal erg langzaam. We passen ons aan. Volgens de receptie kunnen we nog lunchen, maar als we in het lege restaurant komen schieten ze daar behoorlijk in de stress van ons. Maar er komen nog 2 mensen binnen. De bestelling gaat met vallen en opstaan. Welke smaken milkshake er zijn weet big mama niet, ze gaat het vragen. Ze komt terug: de mijnheer is bezig in de keuken en kan even niet antwoorden. Even later komt de mijnheer. Warme chocomel staat op de kaart. Nee de machine hier boven is kapot, maar beneden kan ik het wel maken. Ok, dat is mooi. Even later komt big mama vertellen dat er geen chocomel is. En weer 5 minuten later komt mijnheer heerlijke warme choco brengen. We moeten er om lachen.
Ditte gaat voor in de middag een uurtje naar de pedicure, Carin een stukje het strand op. De kust is prachtig. ’s Avonds eten en al snel naar de kamer. Hebben gelezen, spelletjes gedaan.