Woensdag en donderdag 2-3/8 Fraser Island

Wat een geweldige twee dagen hebben we gehad op Fraser Island. Met recht op de lijst van Werelderfgoed van Unesco. Enige zandeiland ter wereld met deze omvang: 123 km lang en 22 km breed. Gehele oostkust bestaat uit een strand (75 miles beach). Toen we de ferry op gingen dachten we nog “hadden we dat niet gewoon op eigen gelegenheid kunnen doen?”. Daar werden we snel van afgebracht toen we eenmaal op Fraser waren. We zaten nog niet in onze bus of we zagen een verkeersbord: 80 km per uur max op de stranden en 30 km per uur max op de wegen? Of we onze gordels om wilden doen want het ging wat bumpy worden. Wow, een schudden en bonken van jewelste: een en al zandpaden, echt rul zand. Door het regenwoud. Pad is precies zo breed als de bus. We zijn met een groep van 28. Gids en chauffeur: John.
We rijden eerst naar Lake McKenzie, een duinmeer. In het dal van het duin ontstaan doordat er honderden (duizenden?) jaren lang takken en bladeren in terecht kwamen. Daardoor werd de bodem waterdicht en na veel regen, bleef het water dus staan. Zo ontstond een prachtig kristalhelder meer, omgeven door zandstrand. Ons werd geadviseerd met het werkelijk ragfijne witte natte zand onze huid te scrubben. Echt baby-zacht. Ditte maakte ook haar haren nat. Ook superzacht daarna. Onderweg zien we een van de grootste reptielen van het eiland aan een boom genageld. Naam weten we niet precies: Neguna of zo ( geen internet dus ff niet te checken). Zeker meer dan een meter lange ‘hagedis’, dikke vuist dik.
Vervolgens werden we afgezet bij Wanggoolba Creek, waar we een wandeling langs de kreek maken. Kristalhelder, John meldde dat we het zelfs konden drinken! Heeft Ditte ook gedaan. Zonder problemen.
Na een lunch op het Eurong resort (zouden we ook slapen) rijden we over het strand naar een plek waar we 2,4 km wandelen en uitkomen op giga zandduinen en een groen meer: Lake Wabby. Hier ongeveer een uur verbleven. Ditte ook gezwommen. Weer 2,4 km terug. En alles op blote voeten. Waar maak je een boswandeling op blote voeten? Op de terugweg zien we een Golden Org (?) Spider. Een joekel (6-7 cm). Deze spin maakt het allersterkste web van de wereld. En inderdaad het leek wel een dunne snaar. IJzerstrek. Nasa schijnt onderzoek te hebben gedaan: een touw van 1,5 cm gemaakt van web van deze spin zou een Boeing 737 tegenhouden. Wat een belevenis weer.
Op tijd weer terug richting resort ivm het opkomende tij. Door het opkomende water worden voertuigen gedwongen om uit te wijken naar het meer rulle zand. Voor onze bus nog geen probleem maar echt wel voor de 4WD personenauto’s die we ook tegenkomen.
Tegen vijf uur komen we bij het resort en John rijdt nog een stukje door op het strand, omdat bij zonsondergang de dingo’s (wilde honden, heel gevaarlijk) naar het strand komen. Carin ziet er als eerste eentje. Er wordt druk gefotografeerd. We mogen ’s avonds het strand alleen op met stokken, als verdediging tegen dingo’s, mochten ze agressief worden. Nou dan maar geen sterrenhemel bekijken, mooier dan in de Outback wordt die toch niet. Op Fraser leven zo'n 180 dingo's. Ze zijn ervoor verantwoordelijk dat er nog maar weinig koala's op het eiland zijn. Als een koala van de ene naar de andere boom wil, moet-ie naar beneden en de dingo wacht 'm daar op....
Vermoeid maar voldaan kruipen we 's avonds in ons bed in. Als je denkt dat van een welverdiende rust te kunnen genieten: gaat om 00.20 uur het brandalarm af, althans we denken dat het een brandalarm is. Komt binnen via een soort centrale geluidsinstallatie in de kamer. We schrikken ons wezenloos. Wat nu? Brand is er overduidelijk niet. Hoe krijg je het uit? Receptie bellen? Lijn is dood. We besluiten naar buiten te gaan. De Belgen komen ook net hun kamer uit. Zij hebben ook het alarm. OK, dan zij wij het dus niet alleen. Terwijl we overleggen wat te doen, gaat het alarm uit. Pfff. Liggen we net weer te slapen roepen ze via dezelfde installatie om dat het een foutje was en sorry voor de overlast. Carin ligt daarna helaas een tijd wakker.
Volgende dag vroeg aan het ontbijt (6.30 uur). Vertrek om 7.30 uur. De groep is heel gemeleerd. Nederlandse Noren, Zwitsers, nog 2 Nederlandse meiden, 2 Franse meiden, Australisch koppel, Belgen, paar Duitsers. Tja en dan rijd je over het strand en staan er drie kleine 8-persoons vliegtuigjes op het strand. De bus stopt. Wie wil kan -tegen betaling van 80 Aus. Dollar (56 euro) p.p. – de volgende 20 minuten verder vliegen. We besluiten het te doen. Fantastisch om van boven dat hele eiland te zien met alle meren, paden etc. Ditte is co-piloot , zit voorin. Ja en de start- en landingsbaan was dus gewoon –je raadt het al – het strand. Gewoon een bordje neerzetten ‘ Caution Airplane Landing’. Grappig de piloten: keurig in uniform met korte broek en daaronder hagelwitte kniekousen. Echte Australische dudes. Ongeveer de helft van de groep maakt –net als wij- van het aanbod gebruik.
Over het strand rijden we verder naar the Pinnacles, gekleurde zandformaties, en verderop stoppen we bij Indian Heads. Zo genoemd omdat Thomas Cook (daar is-ie weer) bij de ontdekking van Fraser Island op de rots ‘Indians’ zag staan, zoals toen de Aboriginals werden genoemd. Vandaar Indian Heads. Vanaf de rots spotten we een aantal walvissen. We zien ze springen en spuiten. Wel op circa 200m vanuit de kust. We zien ook een haai zwemmen en meerdere stingray’s. Dat zijn die giftige roggen die Crocodile hunter Steve Irwing aan zijn einde brachten. Terwijl we staan te kijken ziet John een van de meest giftige slangen van Australie tussen de rotsen. Hij laat ons allemaal rustig weggaan, veel te gevaarlijk, een beet overleef je niet.
Voorbij Indian Heads stoppen we bij wat ze de Champaign Pools noemen. Twee kleine poeltjes ontstaan op het strand. Kristalhelder water. Ditte zwemt. John had beloofd een strandworm voor ons te vangen. Er wonen op het eiland 180 mensen. Die leven van het toerisme, maar er zijn ook professionele vissers bij én strandworm-vangers. Op een goede dag vangen ze er 400 en verkopen die voor 4 euro per stuk aan de vissers. Zo’n strandworm is 2 meter lang. Carin houdt er een vast. Op advies van John laat ze ‘m weer los in de een van de poeltjes waar ook een paar vissen zwemmen. Die zijn dol op zo’n worm en dood gaat-ie toch nu hij uit het zand is getrokken. En inderdaad de vissen komen er rustig op af en de worm wordt in stukken gereten en verorberd.
We rijden weer een stuk terug over het strand en stoppen bij Eli Creek. Schijnt de grootste rivier te zijn op het eiland, maar meer dan 3-4 meter breed en op dit moment 40 cm diep is het niet. John had binnenbanden in de bus liggen waarin we ons op de kreek laten voort dobberen. Heerlijke broodjes had hij ook voor de lunch. We komen Nederlanders tegen die zelf met de auto zijn. Als we hun verhalen horen, dan komen wij allemaal tot de conclusie dat we de juiste keuze hebben gemaakt: met een bus en professioneel chauffeur. Je ziet veel meer in korte tijd, hebt minder zorgen over het tij etc. en komt niet vast te zitten. Die mensen kwamen amper vooruit en hadden na één dag amper wat gezien. En maar rijden. Pff.
Nog een stop gemaakt bij het grote scheepswrak dat half weggezakt sinds 1935 in het strand ligt.
Om 17.00 uur nemen we de Ferry weer terug naar Hervey Bay. ’s Avonds nog heerlijk gegeten in Hervey Bay.