Donderdag 27/7 Van Kakadu naar Katherine

Om 6.30 uur opgestaan, we waren toch wakker. Het was nog lekker afgekoeld vannacht, dus op zich goed geslapen. Carin midden in de nacht nog (met lamp op hoofd) een toiletbezoek gebracht. We rijden naar de BP, waar het een drukte van jewelste is. Iedereen tanken, ontbijt kopen etc. Wij ook. Om 7.30 uur rijden we Jabiru uit naar onze eerste stop zo’n 25 km verderop: Mirrai Lookout. In de eerste 15 minuten van onze rit staat de teller op 3 kleine kangeroes (wallebee volgens ons, moeten we nog even opzoeken) en een zwart wild zwijn. Leuk!
Prima om een wandeling in alle vroegte te doen. Is in ieder geval nog beneden de 30 graden, maar tegen de 25 loopt het vast als wel. Carin haalt ‘de top’, Ditte haakt halverwege af. Een stel dat we tegen kwamen zei dat het erg heiïg was en dus geen mooi uitzicht. Dat was niet echt een motivatie. Volgende stop was Yellow Water, enkele tientallen km’s verderop. Hier kun je ook met een boot op jacht naar krokodillen, maar wij gingen meer voor de korte wandeling door de wetlands. Prachtige natuur, veel ibissen ook. We informeren naar de weg naar Gunlam Falls, watervallen, waar je bij kunt zwemmen. Carin heeft gelezen dat het 40 km (x2) over een bushroad is. Hoe goed is die weg? Het blijkt een gravelroad. We wagen de gok en komen door elkaar geschud na 1,5 uur rijden aan bij Gunlam Falls. Carin stapt uit met een zere rug van het gehobbel. Het was best spannend om de weg in te gaan. Je ziet nergens mensen. Rijdt tientallen km’s zonder een auto tegen te komen. Gelukkig sloeg gelijk na ons een auto ook af de gravelroad op. Mochten we pech krijgen, was er in ieder geval hulp in de buurt.
Enfin: de waterval was nagenoeg opgedroogd, zwemmen was op eigen risico omdat er weleens krokodillen waren gesignaleeerd. Ditte is een keer het water in gegaan, dat wel. Het was er overigens wel idyllisch, zo mooi. Na een driekwartier weer terug gereden. Nu de lange rit (nog zo’n 200 km) naar Nitmuluk National park. We stoppen bij Mary River Roadhouse (zo Australisch als je je maar kunt voorstellen), voor een korte lunch. In Pine Creek, zowaar bijna een echt dorp, bij een soort van supermarkt (shop bij benzinestationnetje) even wat fruit ingeslagen. Daar waren we doorheen. Carin stelt voor om te stoppen bij Edith Falls, om dan toch nog te kunnen zwemmen. Daar was best veel volk. Ditte is de pool in gegaan en vond het heerlijk. Met natte bikini de auto weer in. Bij Katherine aangekomen, was het hoog tijd om te tanken. Dit keer zonder bemensing. Moesten even uitzoeken hoe dat dan werkte, maar ging perfect. Met een volle tank verder. Na 17.00 uur komen we aan bij Nitmiluk National Park en melden ons bij het visitor center voor ons chalet. Mét airco! Vooralsnog zonder wifi, was Carin vergeten te vragen (sorry Ditte!). Het chalet heeft 2 slaapkamers, maar één ervan is op slot. Waarschijnlijk omdat wij niet met 4 maar met 2 personen zijn? Het is een heel klein tweepersoonsbed… Als we gaan eten bij het ‘restaurant’ bij het zwembad (de enige gelegenheid), spotten we gelijk twee wallebees bij ons chalet. Dat brengt de score dus op vijf!